Z Janem Pawłem II jest zawsze inaczej. Świętych sprzed wieków, nawet przy dobrych chęciach, ledwo znamy. Jakieś stare ryciny, kronikarskie zapisy, hagiografia, wyblakłe malunki na kościelnych ścianach, sztywne portrety w strojach z epoki. Czasem ich życie wydaje się tak nierealne, jak nieosiągalna wydaje się ich świętość. Tymczasem Jan Paweł II jest jednym z nas. Pamiętamy jego głos, jego sylwetkę, to, jak się śmiał, jak mu błyszczały oczy, gdy słyszał ulubione piosenki, znamy jego poczucie humoru i to, że potrafił być twardy, gdy chodziło o ważne sprawy. Dlatego gdy ktoś mówi o relikwiach św. Jana Pawła II, to ogarnia nas innego rodzaju uczucie, niż gdy wspomina się o relikwiach np. średniowiecznych świętych. A ucałowanie ich jest oddaniem czci osobie bliskiej, znanej i kochanej. Jakbyśmy chcieli powiedzieć: „dziękuję”. To chyba główny powód, dla którego ludzie tak garną się do miejsc z relikwiami św. Jana Pawła II.

Dziś na całym świecie mówi się o dokonywanych za wstawiennictwem Świętego cudach i uzdrowieniach.

Kult relikwii zaczął się więc spontanicznie, ale rósł lawinowo. Mówiono nawet o efekcie śnieżnej kuli. Wiadomo było, że zgodnie z wolą zmarłego Papieża depozytariuszami pamiątek po nim zostali dwaj kapłani, jego osobiści sekretarze: ks. Stanisław Dziwisz i ks. Mieczysław Mokrzycki. Rozesłano na cały świat ponad milion kawałeczków papieskiej sutanny. Okazało się, że to za mało. Dziś relikwie św. Jana Pawła II znajdują się na całym świecie. Od Stanów Zjednoczonych, przez Kanadę, kraje Ameryki Łacińskiej, Nigerię, Honduras, po Rosję. Są miejsca specjalnie obdarowane, jak choćby Jasna Góra, Wadowice czy krakowskie Łagiewniki. Bywało, że relikwie kradziono, co miało miejsce kilka razy we Włoszech. Peregrynowały po domach, jak w podwarszawskim Legionowie, znalazły się przy łóżkach ludzi umierających w cierpieniu, czyli w hospicjach, szpitalach, ośrodkach charytatywnych. Dostał je od kard. Dziwisza przechodzący rekonwalescencję po ciężkim wypadku znany kierowca rajdowy Robert Kubica. Mają je seminaria duchowne i domy księży emerytów. Ale relikwie św. Jana Pawła II ma dziś przede wszystkim ponad 100 kościołów w dużych miastach, małych miasteczkach i wioskach w całej Polsce, również i w naszej Świątyni. Relikwie stają się dzięki temu „ogólnodostępne” i aktywizują wspólnoty w miejscu ich wystawienia. Skracają dystans między nami a świętymi. Dlatego są tak popularne i przyciągają rzesze wiernych.

Krew uznawana jest za jedną z najcenniejszych relikwii. W Kościele zaliczana jest do tych pierwszego stopnia, bo związanych bezpośrednio z ciałem świętego. Skąd się biorą? W przypadku Jana Pawła II pochodzenie to jest udokumentowane medycznie. Krew pobierano Karolowi Wojtyle kilkakrotnie, zawsze przy okazji hospitalizacji, na wypadek transfuzji — tak było np. przed śmiercią Papieża 2 kwietnia 2005 r. Tuż przed beatyfikacją w specjalnej nocie Watykan poinformował: „W ostatnich dniach choroby Ojca Świętego personel lekarski pobierał krew do dyspozycji Centrum Transfuzji Krwi szpitala Bambino Gesu w celu ewentualnej transfuzji”. O losie innych ważnych relikwii sporo wiemy. O tym, jak cenne są to przedmioty, świadczą historie o ich wykradaniu. Te najbardziej znane miały miejsce we Włoszech. W pierwszym przypadku, po apelu kard. Dziwisza, skruszony złodziej sam zwrócił relikwie, w drugim było nieco gorzej — przez kilka dni skradzionej zawartości relikwiarza szukali włoscy policjanci, kryminolodzy, a nawet pies tropiący. Za relikwie drugiego stopnia uznaje się wszelkie przedmioty należące do błogosławionego czy świętego. Będą to w przypadku Jana Pawła II wspomniane wcześniej mitra, pastorał, sutanny czy fragmenty ubrań. Jest to także krzyż, który ciężko chory Papież trzymał w objęciach, gdy uczestniczył za pośrednictwem telewizyjnej transmisji w Drodze Krzyżowej w Koloseum. Za relikwię uznano także płytę z pierwszego grobowca Jana Pawła II w Grotach Watykańskich. Po beatyfikacji ciało Jana Pawła II przeniesiono do Bazyliki św. Piotra. Potężna płyta trafiła do krakowskiego Centrum Myśli Jana Pawła II „Nie lękajcie się!”.

Wielu zada pytanie, czy współczesnemu światu potrzebne są relikwie? Metropolita lwowski abp Mieczysław Mokrzycki mówi, że relikwie mają nam przypominać o nieustającej obecności wśród nas świętych i błogosławionych. Mają nam uświadamiać pewną więź między nami, możliwość bliskości ze świętym.

W tradycji Kościoła istotne jest przekonanie, że oni orędują za nami w niebie. Modlitwa przy ich relikwiach i zwyczaj ich całowania staje się wyrazem pokory, wdzięczności, ale i naszej pobożności — w ten sposób uświadamiamy sobie też, że jest to znak obecności innej rzeczywistości. Taką możliwość w naszej parafii mamy każdego 16. dnia miesiąca oraz we Wspomnienie liturgiczne Św. Jana Pawła II 22. października, które z racji obecności relikwii Krwi Świętego jest naszym małym odpustem. Otwierajmy się na Jego działanie poprzez bezpośrednią obecność świętego Jana Pawła II w naszym życiu.